inferno

Większość ludzi, których spotkałem, pamiętam nie dlatego, że byli interesujący. Mam po prostu dobrą pamięć, to wszystko. Tych ciekawych pamiętam lepiej, wyraźniej, inaczej. Poznawałem ich w różnych miejscach, czasami bardzo dziwnych. Na przykład w renomowanym warszawskim psychiatryku, na oddziale o kodowej nazwie OLAZA. Był połączony z tzw. farmakologią, więc wreszcie miałem okazję zobaczyć dom wariatów od środka, co zawsze było moim marzeniem. Byłem tam osiem dni i żeby nie zwariować, rozmawiałem z ludźmi. Nic tam nie było do roboty, tylko trzy razy dziennie leki, znudzone pielęgniarki i monotematyczni koledzy z sali.

Najpierw poznałem Sylwię, miała 24 lata, psychozę i różne fobie. Była ładna i uroczo wyglądała w zwiewnej piżamie, pewnie dlatego do niej podszedłem. Zaczęliśmy rozmawiać, ja opowiedziałem o moim upadku, ona o swoim strachu. Przez 6 lat praktycznie nie wychodziła ze swojego pokoju, słuchała muzyki i powoli popadała w obłęd. Była już na oddziale jakiś czas i stopniowo dochodziła do siebie. Miała wielki apetyt na życie i świat, którego praktycznie nie znała. Spotkałem ją potem jeszcze, była wiosna, wróciła do domu, chodziła na terapię i zaczęła nadrabiać stracony czas.

Plątał się przy niej Mirek, młody prosty chłopak o szczerej twarzy radzieckiego czołgisty. Jednak pierwsze wrażenie było bardzo mylne, ponieważ młodzieniec był nachalnym mitomanem, popadającym coraz bardziej w świat własnych fantazji. Pamiętam, że podszedł do mnie pewnego popołudnia i przestraszonym głosem powiedział, że właśnie usłyszał bezlitosną diagnozę: schizofrenia. Po czym dodał: Co to jest? Jako człowiek światły i uprzejmy wyjaśniłem mu w czym rzecz, dodając, że na dłuższy czas musi zapomnieć o łatwych motorach i szybkich dziewczynach, bo nieprędko stąd wyjdzie. Odszedł przerażony i w ciągu następnych dni zupełnie odleciał. Omijał mnie, ale wpadliśmy na siebie w zaułku TV kiedyś wieczorem. Mirek stał zadowolony przed magiczną skrzynką i wszystko zasłaniał, widzowie szemrali cicho, dosyć niezadowoleni. Odezwał się mój wrodzy altruizm, podszedłem do Mirka i powiedziałem, żeby spierdalał, bo jest niespecjalnie przezroczysty. Ocknął się nagle, rzucił mi nienawistne spojrzenie i poszedł sobie. Szybko się zorientowałem, że popełniłem błąd. Do mojego wyjścia patrzyłem mu na ręce, kiedy się zbliżał, patrząc się na mnie ponuro.

Często rozmawiałem z panią Lusią, paląc papierosy i wypominając czasy naszej młodości. Ta starsza urocza niewiasta twierdziła z przekonaniem, że jestem jej kolegą z liceum, całkiem sensownie to argumentując. Napełniało mnie to pewnym niepokojem, bo w owym czasie niespecjalnie wierzyłem w prawdy, które kiedyś wydawały mi nie do obalenia. Pani Lusia miała jedno marzenie: wystąpić w 'Jak oni śpiewają'. W tym celu codziennie się pakowała i elegancko ubrana próbowała przekonywać personel, że musi wyjść stąd, bo w Polsacie już na nią czekają. Niestety, nie udawało się jej i znowu spotykaliśmy się w palarni. To z nią słuchałem koncertów religijnych hymnów, śpiewanych przez wariatów z sąsiedniego oddziału. W tym celu trzeba było się udać do kraty na klatce schodowej oddzielającej piętra, usiąść na schodach i słuchać, nie zważając na rozpaczliwe prośby o papierosa innych słuchaczy.

W palarni też poznałem Zbyszka, chłopaka rzadko nawiązującego kontakt z rzeczywistością. Kiedyś udało mi się wejść z nim w krótką pogawędkę, podczas której zorientowałem się, że nawet kompletni paranoicy swój rozum mają. Opowiadając mi chaotycznie o tym, że po wyjściu ze szpitala pewnie będzie musiał siedzieć w domu i brać leki, dodał na koniec całkiem rozsądnie i rzeczowo: Ale pewnie jakąś rentę dadzą, co?

Długie godziny spędziłem też słuchając w kółko, jednej i tej samej smutnej opowieści pana Wiesia. Miał on ukochaną córkę, prawie dorosłą, niestety narkomankę, co z wielu powodów łamało ojcu serce. Między innymi dlatego, że notorycznie kradła mu rentę, po czym ruszała w tzw. tango. Wtedy biedny pan Wiesio nie miał za co pić i musiał iść do jakiejś pracy, która jak powszechnie wiadomo, hańbi każdego pijaka. Kiedyś nieśmiało zapytałem, dlaczego nie pośle córci do jakiegoś Monaru. Na to on zapytał dramatycznie i raczej retorycznie: mam własne dziecko dać zamknąć? Mimo wszystko, jego ślepa i bezgraniczna miłość ojcowska bardzo mnie rozczulała i kiedy wychodził życzyłem mu szczerze, chociaż odrobimy powodzenia w życiu.

Pamiętam ich wszystkich, tak różnych od ludzi, których spotykam zazwyczaj. Przy nich, większość z was to zwykli nudziarze...